ΝΑΥΣΙΝΟΟΣ: ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΟΥ ΛΥΔΟΥ (ΜΕΡΟΣ Γ’) ΤΑΓΗΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ & ΣΙΒΥΛΛΙΚΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΝΤΟΡΕΤΑ ΠΕΠΠΑ.
ΕΡΕΥΝΑ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΑΔΡΙΑΝΟΣ ΜΠΕΖΟΥΓΛΩΦ
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΤΑΚΗΣ ΤΑΦ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: STUDIO ΝΑΥΣΙΝΟΟΣ 2016 All rights reserved.
www.nausinous.com
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
– ΣΩΣΙΠΟΛΙΣ (ΩΓΥΓΙΑ ΣΤΑΓΕΙΡΙΤΟΥ)
– Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΑΓΗΣ
– Η ΣΙΒΥΛΛΑ
– Ο ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ
– Ο ΤΑΓΗΣ
– ΟΜΦΗ & ΜΑΝΤΙΚΗ
– Ο ΣΩΣΙΠΟΛΙΣ (ΔΡΑΚΩΝ)
– Η ΚΟΙΝΗ ΜΑΝΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΤΡΟΥΣΚΩΝ – ΕΛΛΗΝΩΝ
– ΟΙ ΝΑΝΟΙ
– ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΤΑΓΗΤΟΣ
– Η ΜΑΝΤΙΣΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ
– Η ΒΟΗ ΤΩΝ ΧΡΗΣΜΩΝ
– Ο ΒΑΤΙΚΑΝΟΣ
– Η ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΚΗΣ
– ΣΙΒΥΛΛΙΚΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ
– Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΤΑΓΗΤΟΣ
– ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΑΓΗΤΕΣ;
– ΤΑ ΝΕΙΛΩΑ ΖΩΑ
Ο χρησμός αυτός της Σίβυλλας, που αποτελεί ένα φιλοσοφικό κόσμημα συν τοις άλλοις, απόλυτα ταυτόσημο με τα ιδεώδη της Αρχαίας Ελληνικής Κοσμοθέασης, απευθύνεται σε κάποιον «ξένο». Το Σιβυλλικό αυτό θέσφατο μιλά για την καταστροφή του κόσμου που θα γίνει στον «ύστερο χρόνο», δηλαδή στους λεγόμενους σήμερα «έσχατους καιρούς»! Ας δούμε, όμως, περί της καταστροφής, όχι μέσω του ύδατος, αλλά εκ του πυρός…
Αν η πρώτη Σίβυλλα, η πρώτη Πυθία των Δελφών, ήταν, όπως μας παραδίδεται, η Ηροφίλη, η Δημοφίλη υπήρξε η πρώτη Κυμαία Σίβυλλα (από την Κύμη της Ευβοίας), η οποία, όταν μετέβη στην Ιταλική χερσόνησο, έδωσε τις περίφημες Σιβυλλικές Γραφές (ή Σιβυλλικούς Χρησμούς) στους Ετρούσκους της Ρώμης.
Το ερπετικό αυτό μωρό ζούσε μες στο χώμα, αν και… προερχόταν από τα άστρα, μας λέει ο μύθος. Γαίας παις ειμί και ουρανού αστερόεντος… για όσους κατέχουν την εσωτερική γνώση των Ορφικών…
Κι όμως, οι μυημένοι ιερείς εκείνων των καιρών είχαν τρομερές δυνάμεις. Από τους ικανότερους μάλιστα εθεωρούντο οι Λυδοί, οι πρόγονοι των Ετρούσκων. Όπως αναφέρει ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλούταρχος, στη Λυδία υπήρχε κάποιος «Μάγος», που άναβε τη φωτιά μόνο με την εκφορά κάποιων “βαρβαρικών” (δηλαδή, ακατάληπτων και τραχιά εκφερομένων) λέξεων.
Την ενότητα των πραγματειών που είχε σχέση με τα τέρατα φαίνεται πως εξετάζει ο Θεοφύλακτος Σιμοκάττης στην Ιστορία του με αυτά τα λόγια: «(η παράδοση) σχετικά με τα ανθρωπόμορφα ζώα και τα ζώα του Νείλου (Νειλώα ζώα) ιστορείται και από τους παλαιούς. Και το πόσο σημαντική είχε καταστεί αυτή τους η ενδημία, ο Λυδός τόλμησε να το πει ».
“Η Θεά αύτη ήτον μήτηρ του Ευάνδρου, Θέμις ή Νικοστράτη ονομαζομένη, και ήλθε με τον Εύανδρον εκ της Αρκαδίας εις την Ιταλίαν. Ήτον δε γυνή πεπαιδευμένη και μάντις, και επειδή έφερεν ο Εύανδρος τότε τα Ελληνικά γράμματα εις την Ιταλίαν, αυτή μετεσχημάτισε τα λατινικά εκ των Ελληνικών”! (ΩΓΥΓΙΑ ΣΤΑΓΕΙΡΙΤΟΥ)
Παρά την απίστευτη αρχαιότητά του, όμως, συν τω χρόνω, με την απώλεια του αισθήματος δικαίου και τη ραγδαία αύξηση της ανθρώπινης κακότητας και επιθετικότητας (στον ιερό χώρο των Δελφών απαγορευόταν αυστηρά να εισέλθει κάποιος με όπλο), η Μαντική έχασε την αρχική της δύναμη και σιγά σιγά, εκφυλίστηκε σε απλή ερμηνεία των σημείων, ενώ η ομφή, η θεϊκή φωνή, έπαψε κι αυτή να ακούγεται ύστερα από μερικούς αιώνες, αφού οι Θεοί αποσύρουν πάντα τα δώρα τους όταν ο άνθρωπος γίνεται ασεβής, αχάριστος και βέβηλος.
Οι Θεομάντεις ήταν μια ειδική κατηγορία μάντεων, που έπεφταν σε μανία και έτσι προέλεγαν το μέλλον, μέσω της λεγομένης Θεομαντείας.
Υπάρχει μάλιστα η εκδοχή ότι η μαντεία, ακόμα και ως λέξη, προήλθε από τη “μανία”. Στην κατηγορία αυτή ανήκαν, βεβαίως, και οι Πυθίες.
Οι Θεομάντεις φορούσαν συχνά στεφάνι δάφνης και κρατούσαν σκήπτρο, το οποίο τους βοηθούσε στην άσκηση της τέχνης τους.
Πολλές φορές μασούσαν, μάλιστα, δάφνη, για να εμπνευστούν καλύτερα και ο τραγωδός ποιητής Λυκόφρων ο Χαλκιδεύς αποκαλεί την Κασσάνδρα “δαφνηφάγον”, γιατί η παράδοση περί Σιβυλλών και δάφνης ήταν ευρύτατα διαδεδομένη και δεν περιοριζόταν στους Δελφούς.
Οι Σίβυλλες, που λειτουργούσαν ως ανθρωποδέκτες και λάμβαναν την ομφή του Ηλίου – Φοίβου, παραδόξως συνδέονταν “πνευματικά” με τη Σελήνη. Γιατί, όμως, με τη Σελήνη, αφού τον Ήλιο «άκουγαν»;
Η απάντηση είναι απλή. Όπως ο δορυφόρος μας δέχεται και εκτρέπει και ανακλά και διαφοροποιεί οπτικά το ηλιακό φως, έτσι συμβαίνει και με την ομφή του Θεού, που ανακλάται στο νοητικό σώμα της Πυθίας ή του μάντη, ώστε να μας δοθεί έτσι μέσω του μαντευομένου ο χρησμός ή η ερμηνεία κάποιου σημείου.
