ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ Ο ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ – ΕΙΡΗΝΗ ΔΕΛΑΚΗ
Ζούμε σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εποχές της ανθρωπότητας. Όχι τόσο για τα μεγάλα τεχνολογικά, καλλιτεχνικά κλπ επιτεύγματα, όσο για το γεγονός ότι αρχίζουμε να ενθυμούμαστε συλλογικά, ότι το μεγαλύτερο επίτευγμά μας είναι η ψυχή μας και το ξεδίπλωμά της σε όλο της το μεγαλείο.
Ένα από τα καίρια θέματα που μαστίζει τον πλανήτη μας και που πλέον γίνεται σπαραχτικά ορατό, είναι η παιδική κακοποίηση. Αποκαλύπτονται και αποδεκατίζονται σπείρες ολόκληρες που χρησιμοποιούν τα παιδιά μας ως αντικείμενα στο βωμό της διαστροφής, της λαγνείας και του χρήματος.
Η εμφάνιση του κορωνοïού και η υποχρέωσή μας να περιοριστούμε στον μικρόκοσμό μας για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, μας έχει αναγκάσει να αναβιώσουμε σκέψεις και συναισθήματα που, σε πολλές περιπτώσεις, δεν ήμασταν καν συνειδητοί ότι εγκυμονούσαμε. Πολύς κόσμος καταρρέει και, μάλιστα, κόσμος που έχει τα προς το ζειν εξασφαλισμένα. Βιώνουμε ένα παγκόσμιο ξύπνημα της ενέργειας του εσωτερικού παιδιού μας. Τραύματα που σε μία πρώιμη ηλικία δεν επουλώθηκαν, έρχονται στο προσκήνιο και λυγίζουν άτομα όλων των ηλικιών.
Την ίδια στιγμή αναβιώνει το θέμα του σεβασμού στη φύση. Τα φυτά και τα ζώα ως απαραίτητοι κρίκοι του οικοσυστήματός μας, της ομορφιάς, της αρμονίας αλλά και της ίασης. Πόσοι άνθρωποι αυτή τη στιγμή περνούν πιο ανώδυνα την πίεση που βιώνουμε χάριν του ότι έχουν για συντροφιά κάποιο ζωάκι…
Αν, λοιπόν δούμε όλα τα παραπάνω μέσα από ένα πιο διευρυμένο πρίσμα, θα συνειδητοποιήσουμε ότι καλούμαστε να επιστρέψουμε στην αθωώτητα. Με την έννοια αθωότητα, δεν εννοώ αφέλεια, αλλά την κατάσταση εκείνη που μας φέρνει πιο κοντά στην καθαρότητα και τη διαφάνεια της ψυχής. Τα παιδιά, τα ζώα και τα φυτά είναι η πιο κοντινή έκφανση της αθωότητας αυτής, όπως επίσης και το εσωτερικό μας παιδί, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Τους τελευταίους αιώνες οι τάσεις που επικράτησαν στον πλανήτη μας είναι αυτές του ναρκισσισμού και της θυματοποίησης. Η τάση του διαίρει και βασίλευε, ο ανταγωνισμός και η “παντοδυναμία” του ανθρώπου. Θεωρήσαμε τους εαυτούς μας Θεούς ή θέσαμε τους εαυτούς μας στο έλεος εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους Θεούς και, μόνο τώρα, μετά από το ξέσπασμα της πανδημίας, συνειδητοποιούμε ότι ο τρόπος που ζούσαμε ως τώρα ήταν ήδη μία πανδημία…
Η συνειδητοποίηση αυτή είναι η αρχή μιας μύησης, δηλαδή η αρχή μίας διαδικασίας όπως εκείνη του τοκετού. Ξέρουμε ότι κάτι πρέπει να άλλαξει, γνωρίζουμε ότι μία νέα ζωή πρέπει να γεννηθεί, ψυχανεμιζόμαστε ότι είναι για την ανέλιξή μας ως ψυχές, και την ίδια στιγμή, η προοπτική αυτή μας φοβίζει. Δε θέλουμε να περάσουμε τους πόνους του τοκετού.
Με άλλα λόγια, διασχίζουμε μία συλλογική “σκοτεινή νύχτα της ψυχής” (1), δηλαδή μία συνειδητοποίηση του τι δεν είμαστε πλέον, μία οξεία αίσθηση διανοητικής αδυναμίας, απώλεια της δύναμης θέλησης, αναβλητικότητα, την αγωνία που προκαλεί η ανάγκη να ορίσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, και την έλλειψη εγγυήσεων.
(1) (Όρος που χρησιμοποιεί ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού, Ισπανός μυστικιστής του 16ου αιώνα.)
Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, είναι που χρειαζόματε το φάρμακο των Θεών, δηλαδή των δυνάμεων/ενεργειών εκείνων που πλέκουν τα νήματα της δημιουργίας, κάθε μία με τον τρόπο της, και όλες μαζί ως μία μουσική συμφωνία. Μία συμφωνία που αντικατοπτρίζεται και στην ανθρώπινη ψυχή μέσα από τη συμβολική γλώσσα των αρχετύπων, συμβόλων που φανερώνουν το ρόλο ή τους ρόλους που έχουμε έρθει να παίξουμε στο έργο της ζωής σε επίπεδο συλλογικού ασυνειδήτου.
Το συλλογικό ασυνείδητο, είναι το βασίλειο της παγκόσμιας ψυχής όπου όλοι επικοινωνούμε σε βαθύτερο επίπεδο, ανεξάρτητα από τη φυλή, το φύλο, την κοινωνική θέση και το γεωγραφικό μήκος και πλάτος στο οποίο ανήκουμε. Είναι το επίπεδο της συνείδησης όπου κυριολεκτικά βιώνουμε αυτό που διδάσκεται σε όλες τις πνευματικές φιλοσοφίες, ότι όλοι είμαστε ένα…
Για να μπορέσουμε να ενσαρκώσουμε αυτήν την ένωση, χρειάζεται να περάσουμε από κάποια στάδια τα οποία θα εγγυηθούν την ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής:
Η μύηση που βιώνουμε αυτήν την εποχή προϋποθέτει, καταρχάς, την οικειοποίηση με τον Πλούτωνα, δηλαδή τη στροφή προς πλευρές μας που ως τώρα δεν ήταν ορατές. Είναι σαν να κατεβαίνουμε στο βασίλειο του Άδη, το υπόγειο της ψυχής όπου εκεί πραγματικά αρχίζουμε να νιώθουμε το φόβο ότι “πεθαίνουμε”. Η δυσκολία να καταλάβουμε το γιατί, αυξάνει την αγωνία μας. Προσπαθούμε να ελέγξουμε το αποτέλεσμα, να αποφύγουμε τον πόνο, να γεμίσουμε το κενό μας, με φαγητό, αλκοόλ, έξτρα γνώσεις, τέχνη κλπ, αλλά εκείνη επιμένει.
Είναι σαν να εγκυμονείς και να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι “απλά έχεις πάρει μερικά κιλάκια”… Μην προσπαθείς να ξεφύγεις. Ο Πλούτωνας είναι ο Θεός της βαθιάς αγάπης, της αφοσίωσης και της ριζικής συμπόνοιας και όποιος έχει το θάρρος να παραμείνει στο βασίλειό του όσο χρειάζεται, θα γεμίσει με τον Πλούτο που εκείνος προσφέρει. Τον πλούτο της εκλεπτυσμένης και εξατομικευμένης ψυχής. Η αντίσταση σ’ αυτήν τη διαδικασία θα ήταν ανάλογη με τη δυσκολία της Περσεφόνης να ανεξαρτητοποιηθεί από τη μητέρα της τη Δήμητρα, και να μεταμορφωθεί στη βασίλισσα που πραγματικά είναι. Η προσκόλληση στη φιγούρα της μητέρας, δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε προσκόλληση στη βιολογική μάνα. Μπορεί να είναι εξάρτηση από άτομα που, συνειδητά ή μη, βλέπεις ως υποκατάστατα της μητρικής φιγούρας, ή η προσδοκία ότι ο κόσμος θα σε αναλλάβει σαν άλλη μάνα και θα πάρει την ευθύνη της ζωής σου.
Όσο και να σε τρομάζει το βασίλειο του Θανάτου, είναι ένας τόπος βαθειάς αλχημείας. Όπως ακριβώς ο άνθρακας μετατρέπεται σε διαμάντι υπό πίεση, ο πλουτώνιος κόσμος είναι εκείνος που ασκεί την κατάλληλη πίεση έτσι ώστε ο άνθρακας της ψυχής σου να μεταλλαχτεί σε διαμάντι.
Η μετάλλαξη έρχεται μόνο μέσα από τη συνειδητότητα και η συνειδητότητα, στην προκειμένη περίπτωση, έρχεται μέσα από το βίωμα της πολικότητας. Ο Διόνυσος, ο Θεός της έντασης και των άκρων αλλά και της έκστασης, έρχεται στο σημείο αυτό ως αρωγός σου. Ο Διόνυσος είναι η στιγμή της βιωμένης αλήθειας της γυμνής και άχαρης αλήθειας, της σαμανικής εμπειρίας του διαμελισμού της παλαιάς τάξης. Σε υποχρεώνει να δεις τα άκρα σου μια που μόνο έτσι θα μπορέσεις να τα παντρέψεις. Είναι αντισυμβατικός, εκείνος που σπάει τους κανόνες και σου δίνει το σπρώξιμο για εκείνο το κβαντικό άλμα που τόσο επιθυμεί η ψυχή. Η έκσταση φλερτάρει με την τρέλα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η θερμοκρασία ανεβαίνει με το ιερό πυρ του Ηφαίστου. Γιατί δε φτάνει να γίνει ο διαμελισμός της παλαιάς τάξης, χρειάζεται τα κομμάτια της να καούν και να εξαφανιστούν, να μην ξαναφυτρώσουν σαν τα κεφάλια μιας άλλης Λερναίας Ύδρας. Η ενέργεια του Ηφαίστου είναι αδρή, ακατέργαστη. Έχει τον ήχο της σμίλης, όταν εκείνος τη χτυπάει πάνω στα θεικά του δημιουργήματα, μόνο που τώρα το δημιούργημά του είσαι εσύ…και, πίστεψέ με, είσαι ένα αριστούργημα…
Σ’ αυτό το σημείο είναι που συνειδητοποιείς ότι τα κομμάτια της ψυχής σου, έτσι κι αλλιώς, δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους και βιώνεις μια κακοφωνία και τη βαθιά νοσταλγία, της ένωσής τους και της ένωσης με την κοσμική ψυχή. Θρήνος…Πώς μπορέσες να ζεις τόσον καιρό σε διάσταση με την ίδια σου την ουσία; Και όσο τα παλιά σου κομμάτια διαμελίζονται και καίγονται, ατόφια κομμάτια σου αιωρούνται στον αιθέρα κι εσύ παλεύεις επικλητικά να’ ρθουν ξανά σε σένα και, παραδόξως, αυτή η πάλη έχει και έκσταση και έρωτα και ηδονή και ίσως να είναι η πρώτη φορά στη ζωή σου που νιώθεις τόσο μα τόσο ζωντανός!
Εκεί μέσα, σ’αυτόν το κυκεώνα των Ποσειδώνειων συναισθημάτων, βρίσκεται και η Αφροδίτη ως υπόσχεση γονιμοποίησης. Ακόμα δεν έχει εδραιωθεί η τάξη της, έχουμε δρόμο για την αρμονία, αλλά είναι εκεί σε εμβρυακή μορφή και, το καλό που σου θέλω, μην τα παρατήσεις τώρα που κάτι πάει να δημιουργηθεί.
Επικαλέσου την Αθηνά. Εκείνη θα σε καθοδηγήσει σ’ αυτό το σημείο του τοκετού. Θα σου δώσει δύναμη χωρίς να υποκύψει στα παιχνίδια και τις ικεσίες σου να σταματήσει η διαδικασία. Η Αθηνά δε θα σε λυπηθεί. Θα σε αγαπήσει. Θα σε καλύψει με έναν μπλε ηλεκτρικό μανδύα και θα σου δώσει το κουράγιο να κάνεις τα τελευταία καθοριστικά βήματα.
Σου κόβεται η ανάσα. “Ήρθε το τέλος” σκέφτεσαι και κουρασμένoς πια να παλεύειες, παραδίνεσαι…Σιωπή…κι εκεί που νομίζεις πως όλα έχουν χαθεί, σπρώχνεις δειλά με τις άκρες των δαχτύλων σου το σάβανο που σε τυλίγει. Και με έκπληξη συνειδητοποιείς πως αρχίζει να θρυμματίζεται και πως δεν ήταν σάβανο…κουκούλι ήταν…κουκούλι χρυσαλλίδας…
Είσαι ακόμα μουδιασμένος, όμως μια γλυκεία ηρεμία αρχίζει να αναδύεται. Τώρα νιώθεις ασφαλής στην αγκαλιά της Δήμητρας, που ήρθε να σε θρέψει για να αναρρώσεις και να μπορέσεις να ανοίξεις τα φτερά σου. Είναι η εσωτερική σου Μάνα,αυτή που έψαχνες στα πρόσωπα κάποιων ψευτογκουρού και ομάδων οργισμένων εφήβων όλων των ηλικιών. Και τώρα πραγματικά βλεπεις ότι είσαι εσύ εκείνη. Μην πηγαίνεις μακριά, πλέον δε χρειάζεσαι την αποδοχή κανενός. Ευγνωμοσύνη…Τεντώνεις τα φτερά σου κι αρχίζεις να τα τινάζεις άτσαλα. Αναρρωτιέσαι πώς να τα χρησιμοποιήσεις, κατά που να πετάξεις, όμως ακόμα δεν έχεις την πρακτική τους και, άλλωστε, δεν έχει τελειώσει αυτό το τελετουργικό.
Η Αθηνά σε πλησιάζει με ευγένεια και σταθερότητα και στηρίζοντάς σε, σε βοηθάει ν’ανέβεις στο βασίλειο του Διός. Στο παλάτι έχουν γιορτή, μάλλον γάμος γίνεται. Σε φέρνει στο Δία κι εκεί με την ευλογία της πλατιάς παλάμης του, γίνεται η Ζεύξη, ο Ιερός Γάμος της Σελήνης και του Ήλιου μέσα σου. Ναι, ο γάμος σου γίνεται. Μεγάλη γιορτή! Η πολικότητα μέσα σου, έχει αναχθεί σε παράδοξο. Πια δε σε ταλανίζει, μάλλον σου προκαλεί συμπόνια και γέλιο η ανθρώπινη φύση σου, η Φύση μας .
Τώρα ναι, είσαι έτοιμος να βιώσεις την ομορφιά και την αρμονία της Αφροδίτης. Το άρωμά σου ξυπνάει τις ιερές μέλισσες της καρδιάς, ο λόγος σου γίνεται μέλι για να θρέψει καρδιές και να γίνει βάλσαμο και χαρά. Η ενσυναίσθησή σου βαθαίνει και ενσαρκώνεις το όραμα που τόσο νοσταλγούσες. Τα δάκρυα ευδαιμονίας που ξεπηδούν από τα μάτια σου, μαζί με όλα τα ενεργοποιημένα υγρά του σώματός σου, στάζουν ρυθμικά στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης. Έρωτας…έρωτας παντού κι ενθουσιασμός. Υποψία της Πηγής. Μεγάλη Θεά την ονομάζουν κάποιοι, παρόλο που κανένα όνομα δεν την τιμά δεόντως.
΄Εχεις γονιμοποιηθεί με της ψυχής τους ενεργοποιημένους σπόρους και πλέον ήρθε η ώρα να κατέβεις στη γη, να μοιραστείς την αυθεντικότητά σου, να αφοσιωθείς στο σκοπό σου, να εμπνεύσεις. Ανοίγεις τα φτερά σου που τόσο έχουν ενδυναμωθεί από το φάρμακο των Θεών και τους χορούς των γάμων σου, και με απαράμιλλη δεξιοτεχνία και ελικοειδή κίνηση, επιστρέφεις στη γη. Πατάς τα γυμνά σου πόδια στο ζεστό χώμα, γυρνάς το βλέμμα σου και ρίχνεις μία τελευταία ματιά στη σπηλιά του Άδη. Ο Πλούτωνας είναι στην πύλη. Βγάζει την κουκούλα του. Τώρα μπορείς να δεις καθαρά το γλυκό του πρόσωπο. Σε κοιτά και σου κλείνει το μάτι για να σου θυμήσει ότι το ύψιστο δυναμικό μας γενιέται μέσα από καταστάσεις που δεν επιλέγουμε…
Ευοί Ευάν
ΕΙΡΗΝΗ ΔΕΛΑΚΗ
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:
Ο δρόμος της Ειρήνης είναι εκείνος της αφύπνισης της ψυχής μέσα από την τέχνη και την πνευματικότητα. Σπούδασε λογοτεχνία και υποκριτική και στη συνέχεια ασχολήθηκε με πρακτικές όπως τα τελετουργικά κρουστά, ο ιερός ήχος, η γιόγκα, ο διαλογισμός, η πραναγιάμα (τεχνικές αναπνοής) και οι ενεργειακές θεραπείες. Ζει στην Ισπανία όπου μοιράζεται τις παραπάνω πρακτικές ζωντανά και διαδικτυακά, ενώ, παράλληλα, ταξιδεύει σε διάφορες χώρες όπου ενεργοποιεί ιερούς κύκλους, κάνει εργαστήρια, σεμινάρια, retreat, performance και θεραπείες. Τα τελευταία 3 χρόνια είναι μία από τις υπεύθυνες καλλιτέχνιδες της δημιουργίας μίας τελετουργικής performance για το Εθνικό Ισπανικό Φεστιβάλ Ελληνορωμαικού Θεατρου. www.eirinidelaki.com
Το κείμενο αυτό της Ειρήνης Δελάκη παρουσιάστηκε ως εργασία στο τελευταίο μάθημα των Αρχετύπων του Α΄κύκλου του σεμιναρίου και η αφήγησή του έκανε πολύ μεγάλη αίσθηση σε όλους. Τα συναισθήματα ήταν διάχυτα σε όλη την ομάδα που παρακολουθούσε κυριολεκτικά με δέος. Οφείλω να πω ένα μεγάλο Μπράβο στην Ειρήνη Δελάκη που μας απογείωσε σε εκείνο το τελευταίο μάθημα την Παρασκευή 29 Μαΐου 2020 και προσωπικά νοιώθω πολύ υπερήφανος!
ΑΔΡΙΑΝΟΣ ΜΠΕΖΟΥΓΛΩΦ
