Πελασγοί οἱ ἀρχαιότατοι τῶν Ἑλλήνων
Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Χατζηγιαννάκης. Μηχανολόγος και Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Διδάκτωρ Μηχανικός του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Έχει ασχοληθεί ιδιαιτέρως με τεχνικές μεταφράσεις και τεχνική ορολογία στις γλώσσες των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με την συγκριτική μελέτη των γλωσσών και με θέματα καταγωγής πολιτισμών από γλωσσολογική άποψη με επικέντρωση στην ελληνική ετυμολογική προέλευσή τους.
Ἡ Ἀρχαία Ἑλληνική Γραμματεία, διά τῶν ἐπωνύμων ἱστορικῶν πηγῶν της, τίς ὁποῖες καί μνημονεύει, ἐκτυλίσσει τήν ἔκταση τοῦ Κράτους τῶν Πελασγῶν, ὡς προγόνων τῶν ἀρχαιότατων ἑλληνικῶν φύλων. Οἱ Πελασγοί ὁρίζονται, ὡς ἔθνος μέγα, μαρτυρούμενο στήν ἑλληνική ἱστορία καί ὀνομάζονται αὐτόχθονες καί γηγενεῖς στόν Ἡσίοδο καί στόν Διονύσιο τόν Ἁλικαρνασσέα καί συγχρόνως ὡς ἀρχαῖον γένος καταγόμενο ἀπό τήν Πελοπόννησο, τό ὁποῖο καί ἐπεξετάθη διά τῆς Πελοποννήσου, ἡ ὁποία ὠνομάζετο προηγουμένως Πελασγία, στήν Θεσσαλία (Πελασγιώτις χώρα), στήν Ἤπειρο καί στήν Μακεδονία, στήν χώρα τῶν Περραιβῶν, στήν Πίνδο, στήν Δωδώνη καί μέχρι καί τόν ποταμό Στρυμόνα, στίς νήσους Ἴμβρο καί Τένεδο, στήν Λέσβο, στίς Κυκλάδες, στήν Σαμοθράκη, στήν Κρήτη, στήν Τρωάδα, στόν Ἑλλήσποντο, στήν Κύπρο, στήν ἑλληνική Μητρόπολη καί στίς χῶρες τῆς πρωτοϊστορικῆς Πελασγικῆς διασπορᾶς. Διαπιστώνουν οἱ ἀρχαῖες γραπτές ἑλληνικές πηγές τήν καταγωγή τῶν Ἰώνων, ἀπό τούς Πελασγούς Αἰγιαλεῖς καί τοῦ ἀττικοῦ γένους ἀπό τό πελασγικό, τήν ταυτότητα τῆς ἑλληνικῆς καί τῆς πελασγικῆς καταγωγῆς, τήν κυριαρχία τῶν Πελασγῶν ἀπό τίς ἐκβολές τοῦ θεσσαλικοῦ Πηνειοῦ μέχρι τίς Θερμοπύλες καί τήν ὀρεινή χώρα τῆς Πίνδου.Τόν Πατέρα τῶν θεῶν καί τῶν ἀνθρώπων τοῦ Ἑλληνικοῦ Πανθέου ἀποκαλεῖ ὁ Ἀχιλλεύς στήν Ἰλιάδα: “Ζεῦ, ἄνα, Δωδωναῖε, Πελασγικέ” συνδέοντας ἀμέσως τούς Ἕλληνες μέ τούς προγόνους τους, τούς Πελασγούς καί ὡς πρός τήν θρησκεία καί μέ τήν Δωδώνη, τήν ὁποία ὁ Ἡσίοδος ἀποκαλεῖ “Πελασγῶν ἔδρανον” καί ὅπου ἀπαντῶνται οἱ χαμεῦνες καί ἀνιπτόποδες θεράποντες τοῦ Διός, οἱ Σελλοί, οἱ ταυτώνυμοι τῶν Ἑλλήνων. Οἱ παλαιοί κάτοικοι τῆς Σαμοθράκης, οἱ Πελασγοί, ἐλάτρευαν τούς Μεγάλους Θεούς τῆς τούς Καβείρους.
Στήν Κρήτη, ὁ Ὅμηρος χαρακτηρίζει τούς Πελασγούς δίους (=θεϊκούς). Οἱ Πελασγοί στήν Τρωάδα κατοικοῦν πλησίον τῶν Κιλίκων, ὁ Ἡρόδοτος ἀναφέρει, ὡς παλαιούς κατοίκους τῆς Ἰωνίας καί τῆς Αἰολίδος τούς Πελασγούς, ἐνῶ ἀναφέρει καί πελασγικές ἐγκαταστάσεις στήν Πλακία καί τήν Σκυλάκη στόν Ἑλλήσποντο. Ὁ Στράβων ἀναφέρει τήν μετανάστευση τῶν Τυρρηνῶν Πελασγῶν, ἀπό τήν Ἑλληνική Μητρόπολη (Θεσσαλία, Ἀττική, Λῆμνος, Ἴμβρος) καί ὑπό τόν Λυδό Τυρρηνό στήν Ἰταλία, ὡς τῶν προγόνων τῶν Ἐτεῶν Τυρρηνῶν ἤ Τρούσκων (Ἔτ-τρούσκων).Οἱ Γενεαλογίες τῶν βασιλικῶν οἴκων τῶν ἀρχαιοτάτων ἑλληνικῶν φύλων (Δωριέων, Αἰολέων, Ἰώνων, Ἀττικῶν) ἀναδεικνύουν ἀνάγλυφη τήν ἱστορική συνέχειά τους, τό αὐτόχθονο καί τήν ἀμιγῆ ἑλληνικότητά τους, ἐπιβεβαιώνοντας καί τό ὁμόγλωσσο, τό ὁμότροπο καί τό ὁμόθρησκο σέ ὅλη τήν ἔκταση τῶν ἑλληνικῶν Ἐπικρατειῶν στόν κόσμο (διακλαδώσεις καί διασταυρώσεις ἑλληνογενῶν Γενεαλογιῶν).Ἡ Γενεαλογία τοῦ Δευκαλίωνος, βασιλέως τῆς θεσσαλικῆς Πελασγιώτιδος καί Ἰστιαιώτιδος, ἑνοποιεῖ τήν σύνδεση τῶν Πελασγῶν μέ τόν Ἕλληνα, υἱό τοῦ Δευκαλίωνος καί ἐπώνυμο ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἀλλά καί μέ τούς υἱούς τοῦ Ἕλληνος: τόν πρωτότοκο Δῶρο, γενάρχη τῶν Δωριέων, τόν Αἴολο γενάρχη τῶν Αἰολέων καί τόν Ξοῦθο γενάρχη, διά τῶν υἱῶν του: Ἴωνος καί Ἀχαιού, τῶν Ἰώνων καί τῶν Ἀχαιῶν. Συγχρόνως, συνδέονται οἱ Πελασγοί τῆς Θεσσαλίας μέ τούς Πελασγούς τῆς Ἀττικῆς, ἐπειδή τόσο ὁ Ἀμφικτύων, ἀδελφός του Ἕλληνος καί ὁ Ξοῦθος, διετέλεσαν βασιλεῖς τῶν Ἀθηνῶν.
Ἰδιαίτερα σημαντική ἐδῶ εἶναι ἡ καταγωγή τοῦ Μακεδόνος καί τοῦ Μάγνητος, ἐπωνύμων της Μακεδονίας καί τῆς Μαγνησίας ἀπό τήν μητέρα τούς Θυία, θυγατέρα τοῦ Δευκαλίωνος καί ἡ προέλευση τοῦ ὀνόματος τῶν Μακεδόνων (Μακεδνῶν) ἀπό τό Δῶρο καί τούς Δωριεῖς του, ὅταν αὐτοί μετοίκισαν στήν Πίνδο, καθώς καί ἡ ἵδρυση ἀπό τόν Τέκταμο, υἱό τοῦ Δώρου καί τόν ὑϊό τοῦ Ἀστέριο, δωρικοῦ βασιλείου στήν Μινωική Κρήτη, ὅπου πέρασε ὁ Τέκταμος ἀπό τήν Λακεδαίμονα μέ Δωριεῖς, Αἰολεῖς καί Πελασγούς. Ἤδη συναντῶνται οἱ αὐτόχθονες Ἐτεόκρητες, οἱ Δωριεῖς, οἱ Ἀρκάδες, οἱ Ἀχαιοί καί οἱ Πελασγοί, ὡς ὁμόφυλοι στήν Ἑλλάδα, πρό τοῦ πρώτου Μίνωος καί αἰῶνες πρίν ἀπό τά Τρωικά, ὅπου πάλι τούς ἐντοπίζει ὁ Ὅμηρος, ὑπό τόν Ἰδομενέα. Οἱ Κρῆτες ἄλλωστε ὑπό τόν Σαρπηδόνα καί τόν Μίλητο, ἐπί τοῦ πρώτου Μίνωος, υἱοῦ τῆς Εὐρώπης, ἀπό τήν ἑλληνική Φοινίκη, Ἐπικράτεια τῆς Ἀργείας Ἰούς, ἀδελφῆς του Φορωνέως καί τοῦ Παλαίχθονος γενάρχου Πελασγοῦ, μέ γενέτειρα τήν ἀρχαιότατη τῶν πόλεων, τό Κλυτόν Ἄργος καί γεννήτορος τῶν Ἀρκάδων, μετοικίζουν καί βασιλεύουν στό Σίπυλο, τούς Λυκίους καί τήν Καρική Μίλητο, ἰδρύοντας καί τίς δωρικές της ἀρχαιότατες ἀποικίες καί στόν Πόντο πού ὁμιλεῖ σαφῶς δωρική διάλεκτο καί διαιωνίζει καί τήν κρητική μουσική μέχρι καί σήμερα.
Ἡ Μινωική Θαλασσοκρατορία, πελασγικῆς καί ἑλληνικῆς προέλευσης, ἐπεκτείνεται μέ τίς Μινῶες στίς νήσους τοῦ Αἰγαίου (Λῆμνος, Θήρα) καί σέ ὅλη τήν περιαιγαιακή καί περιμεσογειακή Μικρά καί Πρόσω Ἀσία καί Βόρεια Ἀφρική, στήν ὁποία εἶχαν ἀναπτυχθεῖ καί οἱ Ἐπικράτειες τῆς Ἀργείας Ἰούς: ἑλληνοπελασγικά βασίλεια Κιλικίας Φοινίκης, Αἰγύπτου, Αἰθιοπίας μέ ἀποικίες καί στή Μεσοποταμία, ἀλλά καί ἡ Ἐπικράτεια τῶν Κρητῶν Φιλισταίων.Ἡ διαχρονική καί συγκριτική μελέτη τῶν Γενεαλογιῶν καί τῶν παραδόσεων τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γραμματείας ἐπαληθεύει τό αὐτόχθονο τῆς καταγωγῆς τῶν Ἑλλήνων καί τοῦ Πολιτισμοῦ καί τῆς γλώσσας τους στήν ἑλληνική Μητρόπολη, στήν Ἑλληνική Χερσόνησο τοῦ Αἵμου καί ἀντικρούει τῆς ἀνυπόστατες θεωρίες περί ἀλλογενῶν προγόνων (δῆθεν Προελλήνων ἤ ἀνυπάρκτων “Ἰνδοευρωπαίων”) ἤ περί Ἑλλήνων δῆθεν ἐπήλυδων (Δωριεῖς ἤ καί Μυκηναῖοι), ὁρίζοντας τήν πλήρη συνέχεια τῆς ἱστορίας τῶν Ἑλλήνων μέ κοινή καταγωγή ἀπό τούς αὐτόχθονες Πελασγούς Πρωτοέλληνες, γεγονός πού μαρτυρεῖ καί τήν αὐτογένεια τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας ἀπό τήν πελασγική της ἱστορική φάση καί διά τῆς ἀποσχίσεως ἀπό αὐτή, τῶν διαλέκτων τῆς ἑλληνικῆς (δωρικῆς, αἰολικῆς, ἰωνικῆς, ἀτθικῆς), ὡς καί τά ἑλληνικά φύλα προῆλθαν ἀπό τό προγονικό πελασγικό. Οἱ διάλεκτοι τῆς ἑλληνικῆς τῶν ὁποίων στοιχεῖα διατηροῦνται καί στήν Μινωική καί τήν Μυκηναϊκή, ἀλλά καί μέχρι καί τήν ἀττική διάλεκτο καί τήν καθομιλουμένη σήμερα ἑλληνική, ἀποδεικνύονται ὡς ἀμέσως προελθοῦσες ἀπό τήν πελασγική, συμβάλλοντας στήν μελέτη τῆς ἑλληνοπελασγικῆς ἱστορικῶς τεκμηριουμένης Ὁμογλωσσίας μέ εὐρεία διάχυση, στόν ἀρχαῖο κόσμο, ὅπου ἐγκατεστάθησαν οἱ πρόγονοί μας μέ ἀποικίες, ἐμπορεῖα καί ἐγκατάστασεις ἀπό τήν ἀπώτερη πρωτοϊστορική ἐποχή.
