Δωριεῖς, τό ἀρχαιότερο τῶν ἑλληνικῶν φύλων
Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Χατζηγιαννάκης.
Μηχανολόγος και Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Διδάκτωρ Μηχανικός του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.
Ἡ ἱστορική ὑπόσταση τῶν Δωριέων, ὦς τοῦ ἀρχαιοτάτου τῶν ἑλληνικῶν φύλων καί τῆς δωρικῆς διαλέκτου τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς ἀναδεικνύεται στό ἔργο τοῦ Ἰαμβλίχου: Περί τοῦ Πυθαγορικοῦ βίου. Ὁ ἀρχαῖος συγγραφεύς καταδεικνύει τήν ἀρχαιότητα τοῦ ὀνόματος τῶν Δωριέων, ἀναφερόμενος στήν Δωρίδα τήν θυγατέρα τοῦ Ὠκεανοῦ, ἀπό τήν ὁποία ὁ θαλάσσιος θεός Νηρεύς ἀπέκτησε τίς Νηρηϊδες ἤ Δωρίδες του καί βεβαίως καί στήν Γενεαλογία τοῦ Δευκαλίωνος, ἐπωνύμου του Κατακλυσμοῦ, υἱοῦ τοῦ Προμηθέως καί τῆς Πύρρας, θυγατέρας τοῦ Ἐπιμηθέως, καί τοῦ ὁποίου ὁ υἱός Ἕλλην, ἐπώνυμος τῶν Ἑλλήνων, ἐγέννησε τόν πρωτότοκο Δῶρο, τόν δευτερότοκο Αἴολο καί τόν τριτότοκο Ξοῦθο, πατέρα τοῦ Ἴωνος καί τοῦ Ἀχαιοῦ, δηλαδή τούς γενάρχες καί ἐπωνύμους τῶν φύλων τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος καί βεβαίως καί τῶν διαλεκτῶν τῆς ἀρχαιότατης ἑλληνικῆς γλώσσας.
Σύμφωνα μέ ὅλες τίς μαρτυρίες τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γραμματείας, οἱ Δωριεῖς εἶναι αὐτόχθονες στήν Ἑλλάδα, ὄπως καί οἱ Αἰολεῖς καί οἱ Ἴωνες καί οἱ Ἀττικοί, ἤδη ἀπό τῆς ἐποχῆς τῶν προγόνων τῶν Ἑλλήνων, τῶν Πελασγῶν, μέ ἀρχαιότερούς τους Δωριεῖς, ἐπωνύμους του Δώρου, μεγαλύτερου υἱοῦ τοῦ Ἕλληνος, οἱ ὁποῖοι ἐκκίνησαν, ὄπως καί οἱ Αἰολεῖς, ἀπό τήν γενέτειρά τους Πελασγιώτιδα τῆς Θεσσαλίας.Ἡ μαρτυρούμενη μετακίνηση τῶν Δωριέων στήν Πίνδο, ὅπου ὠνομάστηκαν Μακεδνοί καί ἐν συνεχείᾳ στήν Δρυοπίδα καί τήν νέα κοιτίδα τούς τήν Δωρίδα μεταξύ Λοκρῶν καί Φωκαέων, εἶναι ἀπολύτως συμβατή μέ τήν δωρική ὑφή τῶν διαλέκτων τῆς δυτικῆς καί βορείου Ἑλλάδος (βρυγικῆ, μακεδονικῆ, ἠπειρωτική, ἀκαρνανικῆ, αἰτωλική, δελφική, φωκικῆ), οἱ ὁποῖες βεβαίως ὁμιλοῦντο ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Δώρου καί τῶν ἀπογόνων του συνεχῶς, ἀνεξάρτητα τῶν εὐρημάτων γραφῆς τούς τῆς ἱστορικῆς λεγομένης ἐποχῆς, σέ ὅλη τήν ἱστορική διαδρομή τῶν περιοχῶν αὐτῶν τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος καί πρό τῶν Μινωιτῶν καί τῶν Μυκηναίων, στῶν ὁποίων τά γλωσσικά εὐρήματα σέ Γραμμική Γραφή Α’ καί Β’, ἀναγνωρίζονται δωρικά στοιχεῖα καί χαρακτηριστικά.
Σημαντική εἶναι ἡ ἀναφορά τοῦ Ἰαμβλίχου ὅτι τήν δωρική διάλεκτο χρησιμοποιοῦσε καί ὁ Ὀρφεύς, ὁ πρεσβύτατος τῶν ποιητῶν, ὁ ὁποῖος κατά τήν Γενεαλογία τοῦ Ὁμήρου, ἀπέχει χρονικῶς ἀπό τόν θεῖο Ποιητή τῶν Ἐπῶν πλέον τῶν δέκα γενεῶν, γεγονός πού τεκμηριώνει τήν ἀρχαιότητα τῆς χρήσης τῶν λεγομένων δωρικῶν ἤ πελασγικῶν γραμμάτων καί στήν Μακεδονία καί στήν Θράκη καί στίς περιοχές ὅπου ἔδρασε καί ὁ Ὀρφεύς, ὁ ὁποῖος παραδίδεται ὦς υἱός τοῦ Οἰάγρου, βασιλέως τῆς Θράκης, ὁ ὁποῖος καί ἀκολούθησε τόν θεό Διόνυσο στήν Ἰνδική. Οἱ παράλληλες αὐτές Γενεαλογίες προσδιορίζουν ὦς πολύ ἀρχαιότερα τῶν συμβατικῶν χρονολογήσεών τους, τήν ἱστορική τους ἐποχή, τόσο ὦς πρός τόν Ὅμηρο, ὅσο καί ὦς πρός τά Ἔπη του. Ἡ ὄντως Ἑλληνική Φοινίκη, ἵδρυμα τῆς Ἀργείας Ἰούς, ἀλλά καί ἡ κρητογενής Φιλισταία, σέ συνδυασμό μέ τήν ἀπαρχή τῆς Μινωικῆς δυναστείας στόν Δωριέα Ἀστέριο, υἱό τοῦ Τεκτάμου, υἱοῦ τοῦ Δώρου καί στήν σύζυγό του Εὐρώπη, ἀπόγονό της Ἀργείας Ἰούς ἀπό τήν Ἐπικράτειά της στήν ἑλληνική πρωτοϊστορική Φοινίκη, ἀδελφή του Κάδμου, τεκμηριώνουν τήν διάδοση τῶν δωρικῶν ἤ πελασγικῶν γραμμάτων τόσο στήν Κρήτη ὅσο καί στήν κρητική Φιλισταία καί τήν Ἑλληνική Φοινίκη, τά ὁποία διά τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Ἕλληνος Κάδμου στήν Ἑλληνική Μητρόπολη, ἀπλῶς καί οὐσιαστικῶς ἐπαναπατρίστηκαν στήν κοιτίδα τους, τῆς Ἑλλάδα.
Ἡ λεπτομερής ἀνάλυση ἰδίως τῶν διασταυρώσεων τῶν Γενεαλογιῶν τῶν διογενῶν βασιλικῶν οἴκων κατά φύλα καί περιοχές τῆς Ἑλληνικῆς Μυθιστορίας/Μυθολογίας (μύθος=λόγος, ἀντίθετα πρός τό παραμύθι= ἡ παρά τόν λόγον διήγηση) τεκμηριώνει τήν ἐπέκταση τῶν δωρικῶν φύλων καί τῶν διαλέκτων τους στήν Ἑλληνική Μητρόπολη καί στήν συνέχεια καί διά τῶν ἀποικιῶν τους στόν κόσμο, ὦς πολύτιμη συμβολή τους στήν διάδοση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί τοῦ ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ σέ ὅλο τόν ἀρχαῖο κόσμο, ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τῶν γεννητόρων τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν φύλων καί τῶν πρώτων ἡγεμόνων καί θεῶν τους, ὦς τοῦ δωρικοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνος, τοῦ ὁποίου ἡ Ἐπικράτεια τεκμηριώνει καί τήν ἐξάπλωση τοῦ Δωριέων πιστῶν του.Ἤδη ἡ Ξανθίππη, θυγατέρα τοῦ υἱοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος Δώρου, ταυτωνύμου τοῦ γενάρχου τῶν Δωριέων, σύζυγος τοῦ βασιλέως τῆς Αἰτωλίας Πλευρῶνος, ἀναδεικνύεται πρόγονος τῆς αἰτωλικῆς δυναστείας καί ἄρα καί τῆς Διηάνειρας, συζύγου τοῦ Ἠρακλέους καί προγόνου τῶν Ἡρακλειδῶν του.
Ὁ ἴδιος ὁ Ἡρακλῆς, ἀλλά καί ὁ προπάππος τοῦ Περσεύς, ἔχουν δωρική καταγωγή ἀπό τήν Εὐρυδίκη θυγατέρα τοῦ Λακεδαίμονος
καί τῆς Σπάρτης, συζύγου τοῦ πάππου τοῦ Περσέως Ἀκρισίου, βασιλέως τοῦ Ἄργους. Η καί δωρικῆς συστάσεως Μινωική Αὐτοκρατορία, ἤδη ἀπό τοῦ πρώτου Μίνωος, διαδόχου του Ἀστερῖου, ἱδρύει, μέ τόν Μίλητο καί τόν Σαρπηδόνα, ἀλλά καί τόν Ραδάμανθυ, βασίλεια στούς Μιλύες, τούς Σολύμους, τούς Λυκίους. Ὁ Μίλητος, νυμφεύεται τήν Εἰδομένη, θυγατέρα τοῦ Εὐρύτου, βασιλέως τῆς Καρίας μέ ἕδρα τήν ἑλληνική πρωτεύουσα πόλη Μίλητο: ἵδρυση μινωικῶν δωρικῶν βασιλείων στήν Μικρά καί Πρόσω Ἀσία, παράλληλων πρός ἐκεῖνα τῆς Ἀργείας Ἰούς στήν Κιλικία, τήν Ἑλληνική Φοινίκη, τήν περιμεσογειακή Βόρειο Ἀφρική, γεγονότα πού μαρτυροῦν τό εὐρύτατης ἔκτασης ἑλληνογενές πολιτισμικό καί γλωσσικό ὑπόβαθρο τῆς περιμεσογειακῆς καί περιαιγαιακής Ἀσίας καί Ἀφρικῆς.
Στήν Κυρήνη ὁ δωρικός θεός Ἀπόλλων, εἶχε ἱδρύσει, πρός τιμήν τῆς Νύμφης Κυρήνης ἑλληνικό βασίλειο, ὅπου πρῶτοι βασίλευσαν
οἱ υἱοί του καί ὅπου τήν ἱστορική ἐποχή ἐβασίλευσαν Δωριεῖς βασιλεῖς ἀπό
τήν Λακεδαίμονα. Ἐπικράτειες τοῦ Ἀπόλλωνος, τοῦ δωρικοῦ θεοῦ,
ἀνιχνεύονται στήν Ἀρχαία Ἑλληνική Γραμματεία στήν Σινώπη, ἐπώνυμή της
Νύμφης, μητέρας τοῦ Σύρου, υἱοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος, ἐπωνύμου καί τῆς Συρίας
τῆς Ἄσ-συρίας καί τῆς νήσου Σύρου. Σημαντικές εἶναι οἱ δυναστεῖες τῶν
Μολοσσῶν στήν Ἤπειρο, ἀπογόνων του Ἀχιλλέως καί προγόνων τῆς Ὀλυμπιάδος
καί τοῦ υἱοῦ τῆς καθώς καί τοῦ ἐξ Ἄργους Ἡρακλείδου Καράνου στήν
Μακεδονία, προγόνου τῶν Ἀργειαδῶν βασιλέων τῆς Μακεδονίας καί τοῦ
Ἀλεξάνδρου τοῦ Γ ́ τοῦ Μεγάλου Μακεδόνος.
Ἡ ἀρχαία μακεδονική διάλεκτος τῆς ἑλληνικῆς φέρει δωρικά στοιχεῖα ὦς καί ἐκείνη τῶν ὁμόρων τους Μακεδόνων Βρυγῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποίκισαν καί τήν Μικρασιανή Φρυγία. Ἀλλά καί οἱ ἀποικίες τῆς Μιλήτου στόν Πόντο παρέχουν γλωσσικά τους εὐρήματα (πινακίδες, ἐπιγραφές), πού πιστοποιοῦνται ὦς δωρικά ἤ καί δωρικῆς ἐπιρροῆς. Σέ κάθε περίπτωση, τά ἀνωτέρω παραδείγματα ἐπιβάλλουν τήν λεπτομερῆ μελέτη τῶν ἀπαρχῶν τῆς ἱστορίας καί τῆς διαλέκτου τῶν περιοχῶν ἐξάπλωσης τῶν προγόνων μας ὦς στοιχείων τοῦ ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ συμπεριλαμβανομένων τῶν ἀρχαιοτάτων Δωριέων Ἑλλήνων. Ἐξ ὅσων ἐπιγραμματικά ἀναφέρουμε καί ἐδῶ προκύπτει ἡ σημασία τῆς γνώσης τῆς Πρώτης Ἱστορίας μας καί τῆς διδασκαλίας τῶν κειμένων τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων Ἱστορικῶν πού ἐντάσσουν τίς παραδόσεις (μύθος= προφορική παραδιδόμενη Ἱστορία) στά πολύτιμα γιά μᾶς κείμενά τους.
